ای عشق من صدای سخن تو را می شنوم...
من با الفبای زبان تو اشنا هستم.
صدای تو مثل زمزمه ورد ارام وگاه پر خروشیست که من گویی هر کلمه انرا هزاران بار شنیده امم. صدای تو صدای همه قشنگیهای عالم است, مثل صدای پر زدن کبوتری است در اسمان...
صدایی که من به چشم خود می بینم...
مثل اسمان پر رنگ ابی, ابی بی کرانه ای که نوایی از قرار و ارامش داردویا نشستن در زیر سایبانی از گلبرگهای اطلسی...
و تماشای کوچه باقی که حضور همه صنوبران است بر سنگفرشهایش...
نسیمی ارام برگهای سبز را به سویی دیگر می برد, که مبادا پای رهگذری انرا لگد کوب کند...
اری........
ای عشق من صدای سخن تو را می شنوم...