Muazez ersoy

Kurumuş bir çiçek buldum mektupların arasında

گل پژمرده ای را در میان نامه هایت پیدا کردم

Bir tek onu saklıyorum onu da çok görme bana

فقط اونو نگهداشتم ، آنرا هم به من زیاد نبین

Aşkların en güzelini yaşamıştık yıllarca

مثل عاشقان واقعی چند سال باهم زندگی کردیم

Bütün hüzünlü şarkılar hatırlatır seni bana

همه ترانه های غمگین تو رو به یادم می یاره

Unutma ki dünya fani veren Allah alır canı

فراموش نکن دنیا فانی است ، خدایی که جان را داده آن را هم پس می گیرد

Ben nasıl unuturum seni can bedenden çıkmayınca

من چطوری تو را فراموش کنم مادامی که جان از بدنم بیرون نرفته

Kırıldı kanadım kolum ne yerim var ne yurdum

بال و پرم ریخته،نه جایی دارم ونه مکانی

Gurbet ele düştü yolum yuvasız kuşlar misali

راهم به غربت افتاد مثل پرندگان بدون لانه

Selvi boylum senin için katlanırım bu yazgıya

سرو قامت من به خاطر تو تن به این سرنوشت می دهم

Böyle yazmışsa yaratan kara toprak yeter bana

مثل اینکه آفریدگار اینجوری خواسته که خاک سیاه برایم کافیست

Unutma ki dünya fani veren Allah alır canı

فراموش نکن دنیا فانی است ، خدایی که جان را داده آن را هم پس می گیرد

Ben nasıl unuturum seni can bedenden çıkmayınca

و من چطوری تو را فراموش کنم مادامی که جان از بدنم بیرون نرفته

Söyleyen : Barış Manço